PUERTO-RIC0 – De Puerto Ricaans-Amerikaanse moeder Luzaida Cuevas kreeg van de hulpdiensten te horen dat haar pasgeboren baby Delimar was gestorven in een nachtelijke brand, maar wanneer ze zes jaar later een meisje ziet op een feestje, vermoedt ze dat het haar dood gewaande dochtertje is.
Het is een realiteit die de fictie overtreft. Luzaida Cuevas was in december 1997 amper tien dagen bevallen, toen het huis van haar en haar man in de stad Philadelphia afbrandde. Haar pasgeboren dochtertje Delimar zou nog in het huis geweest zijn ten tijde van de brand, en dus vertellen de autoriteiten aan Luzaida dat ze gestorven moet zijn in de brand, ook al wordt er nooit een lichaam gevonden.
De jonge moeder nam nooit genoegen met die uitleg. Zelf was ze altijd blijven geloven dat haar dochter nog leefde, zeker aangezien ze bij het uitbreken van de brand al naar de slaapkamer van de baby was gerend en daar vaststelde dat haar wiegje leeg was terwijl het raam wagenwijd openstond. Terwijl de brandweer haar uit het brandende huis haalde, schreeuwde Luzaida dat haar baby was ontvoerd.
Ook papa Pedro Vera probeerde de politie ervan te overtuigen dat de baby was ontvoerd, maar de Puerto Ricaanse immigrant met een gebrekkige kennis van het Engels werd niet serieus genomen. “Ze hebben nooit mijn telefoontjes beantwoord of ernaar gekeken”, getuigde hij in 2004 al. “Er was geen lijk. Ik vroeg of ik de lichaamsresten mocht zien, maar ze zeiden dat die al te verbrand waren.” Zes jaar na de brand is Luzaida aanwezig op een kinderfeestje bij een familielid. Daar ziet ze een meisje dat meteen haar aandacht trekt. “Zij keek naar mij en ik keek naar haar”, aldus Luzaida in 2004 tegen NBC 10. “Ik zei tegen mijn zus: ’Dat is mijn dochter, ze (het familielid, red.) heeft mijn dochter.” Mijn zus zei: ‘Je moet kalm blijven. Je hebt bewijs nodig. We moeten bewijs vinden.’”
Luzaida deed alsof het meisje kauwgom in haar haren had en knipte enkele plukken van haar hoofd. Ze wikkelde ze in een servet en hield ze bij zich in een plastic zak. Daarna liet ze het DNA testen. En zowaar: het blijkt inderdaad haar kind. “Ik schreeuwde, ik voelde me zo gelukkig. Ik was sprakeloos. Moest ik huilen? Ik was in shock toen ze zeiden dat het mijn dochter was.” (De Telegraaf)